به نام خدا
عید فطر، جشن گشایش دوباره چشمان ما به روی زندگی است تا به دور از هرگونه وابستگی و اعتیاد، بار دیگر به دنیا نظاره کنیم و نتیجه یک ماه مبارزه با عاداتی که بر ما استیلا پیدا کرده بودند، به معرض نمایش گذاشته شود.
عید فطر، جشنی به مناسبت دست یافتن به ارمغان گذر از شب ظلمت به سپیدی نور و رسیدن به مبارک سحر هدایت است؛ جشن پوست‌اندازی که در آن پوسته سخت بینش‌‌‌‌‌‌‌های غلط و باورهای نادرست ما شکسته شده و گلیم افکار پوسیده و محکومیت‌‌‌‌‌‌‌های مبهم گذشته که منجر به بروز اشتباهات فاحش در زندگی ما شده بودند را به کناری می‌افکند، تا بتوانیم در جهشی وجدآمیز خطاب به خود و هستی بگوییم، من آزادم؛ آزاد از قید اسارت در چنگال‌‌‌‌‌‌‌های شیطانی وابستگی‌‌‌‌‌‌ها و رنگ تعلق‌ها.
عید فطر، جشن گشایش سینه‌‌‌‌‌‌ها و «شرح صدر» است که موجب می‌شود انسان با درکی عمیق‌تر نسبت به گذشته و با گذر از ظاهر به باطن، تجلیات الهی را دریافته، این درک را در خود نهادینه کند و به حرمت «بسم الله» نایل شده، از ظلم و پوشانیدن تقدس هستی خودداری نماید.
عید فطر، عید گشایش و جشنی است به مناسبت این که از بستگی نجات یافته‌‌‌‌‌ایم و وجود در هم فرو رفته ما منبسط شده، چهره ما از این ضیافت پر برکت گشاده شده، از عبوسی رها گردیده است. عید فطر است؛ عید رویش و پدیدار شدن مجدد؛ تا بمیریم قبل از مرگ و دوباره بروییم و به دنیا بیاییم بعد از تولد؛ که تا هر کسی یک بار در گذشته خود نمیرد و در تحول معنوی جدیدی دوباره متولد نشود، مفهوم هستی و فلسفه خلقت را درک نخواهد کرد و در خسران و ضرر از این دنیا خواهد رفت؛ بدون آن که خود از این زیان آگاه باشد.
عید فطر است و جشن برداشت محصول. همان‌گونه که موسم برداشت برای کشاورز، لحظه شادی بخشی است؛ این روز نیز برای همه آنها که بذر مفیدی کاشته‌ا‌‌ند، روزی است پر از شادی و شعف. هر کسی در کنار کشتگاه خود آماده درو است. آن کس که کشتگاه خود را پر بار می بیند، وجد، شادی و مسرت بیشتری احساس می‌کند و آن کس که بذری نکاشته است، سر در گریبان فرو برده، در روز حسرت خویش قرار می‌گیرد.
عید فطر جشن ورزیدگی است برای آنهایی که این دوره را با موفقیت سپری کرده‌اند، تا باری دیگر با دستانی پر و با ورزیدگی و پختگی بیشتری به رویارویی با امواج متلاطم و سهمگین اقیانوس زندگی برخاسته، به مبارزه با آفت‌‌‌‌‌‌‌های آن بپردازند.
عید فطر، جشن غلبه بر خویشتن و رسیدن به پیروزی حاصل از این جهاد است. این روز به طور قطع برای آنان که حضوری فعال در عرصه این مبارزه داشته‌اند، به راستی روزی بزرگ، عیدی فرخنده و جشنی با شکوه خواهد بود.
عید فطر، بازگشت به فطرت اصلی را گوشزد کرده، پیدایی، آشکار شدن و بازگشت به آن را برای همه یابندگانش، بسیار شکوهمند جشن می‌گیرد؛ فطرتی که الهی بوده؛ رسالت انسان بازگشت به آن است. اینک برای آنان که «لیله القدر» خویش را پیدا کرده‌اند، عید است و جشنی برپاست؛ آنهایی که در ظلمت شب دنیا (جایی که بشر در آن مأوا دارد) آب حیات را یافته، عمر جاودانی را که همانا در پر شدن از آگاهی و معرفت الهی است، پیدا کرده، سرنوشت خویش را به این وسیله رقم زده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند و تا ابد، تغییری سازنده را برای خود ایجاد کرده‌اند؛ آنان که شاهد فرود آمدن ملائکه بر قلبشان بوده و رمز هستی را از نگه‌دارندگان عرش الهی دریافت کرده، این رمز، بر لوح جانشان نقش بسته است؛ آنهایی که روح القدس بر اعماق وجودشان نفوذ کرده، راز حکمت الهی را در دل آنان نهاده، سینه آنها را گشوده است؛ کسانی که به این نکته پی برده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند که رمضانی که در آن لیله القدری یافت شود، از هزار و هزاران ماه بهتر است و نیز پی برده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند که هر زمان که لیله القدری باشد، رمضانی هم خواهد بود. و اما اکنون که رمضانی دیگر گذشت، جا دارد با طرح سؤالی جایگاه خود را در گذر چنین ضیافتی الهی ارزیابی کنیم و بینیم در چنین فرصتی چه نصیبی داشته‌‌‌‌‌ایم و در ضیافت رمضان، چه مائده آسمانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای را از سفره معرفت الهی تناول نموده‌ایم؟
ببینیم با لب فرو بستن از طعام و ورود به حریم خدایی صیام، آیا توانسته‌‌‌‌‌ایم خوراک معنوی کالبد روحانی وجود خود را یافته، این بخش از وجودمان را سیر کنیم و یا در حالی که شکم جسم ما کماکان لبالب است، همچنان آن را گرسنه باقی گذاشته‌ایم؟
عید فطر، عید افتخار به نتیجه این جهاد اکبر است. عید فطر از هنرنمایی انسان وارسته به ملائک خبر می‌دهد و ارزش وجود او را به کاینات عرضه می‌کند؛ انسانی که باعث مباهات و افتخار آفرینی در عالم خلقت است و به افتخار او می‌توان جشنی برپا کرد.
تولد شما در فطرتان مبارک
«محمدعلی طاهری»
رمضان ۱۴۳۱